Ey çamur yiyen karga!
Allah sana bütün isimleri öğretmiştir. Allah sana kalem ile öğretmiştir. Allah seni kendine benzeterek yaratmıştır. Seni yaratmış ve kendi yaratıcılığını övmüştür. Seni yaratıp ayağa kaldırmış, uzak ve yakınındaki bütün melekleri ayağına kapandırmıştır. Bütün melekleri sana boyun eğdirmiştir. Yer, gök ve onlarda bulunan her şeyi senin güçlü ellerine bırakmıştır. Senin yanına gelerek kendi özel emaneti omuzlarına yüklemiştir. Seninle anlaşma yapış, seninle ev arkadaşı olmuştur. Ne yaptığını görmek için seni gözetlemeye durmuştur.
Sense tarih caddesini önüne katıp yola düştün, Allah'ın emanet yükü omuzunda, Allah'ın sözleşmesi elinde, Allah'ın sana öğrettiği isimler yüreğinde, Allah'ın ruhu, "varlığının" bedeninde...
Bütün sermayen "asır". İşin ne? Bütün yaptığın sermayeden yemek! Hayatının hüneri ne? Zarar etmek; kârdan zarar değil, sermayeden zarar: "Hüsrân". "Ve asra yemin olsun ki insan daima ziyandadır". Bunun adı da yaşamak oluyor! Sen şu ana kadar ne yaptın? Güya yaşadın!
- Şimdi elinde ne var?
- Kaybettiğim yıllar!
Ne hale gelmişsin? Ey Allah'ın simâsı üzeri olan! Ey Allah'ın emanetinden sorumlu olan! Ey Allah'ın meleklerinin secde ettiği! Ey Allah'ın yeryüzündeki halifesi! Evrendeki halifesi!
Para oldun, şehvet oldun, kof oldun; için boş, bomboş! Yoksa dopdolu mu?! Olsa olsa çamurla dolu, başka bir şey değil, bir hiç! Başlangıçta çamurdan, murdar bir kalıp idin. "Hamein mesnûn" (15(Hicr Suresi 26): Pis, kötü kokan çamur! Allah, bu çamur olan "sana" kendi ruhundan üfledi! Hani nerede o ruh! İlahi ruh, Allah'ın ruhu! Ey çamur yiyen karga! Varlığını bu bataklıktan, yaşamını bu çamur deryasından kurtar! Kendini hemen sahile at. Ey çürümüş beden, ey çamur cesedi! Bu "utan. verici" şehir, bağ ve bayındırlıktan, yarımadanın güneş çölüne baş koy. Kuru, kızgın, kum deryası çölünde, vahyin yağdığı göğün altında Allah'a yönel. Ey kurumuş ve sararmış, içi boş ney! Gurbet, sürgün ve yabancılıktan inle dur! Ey yabancıların, düşmanların eğlence aracı! Ey başkalarının dudaklarına tatlı melodiler konduran! Kendi sazlığına yönel...
(Ali Şeriati, Hac)
Sense tarih caddesini önüne katıp yola düştün, Allah'ın emanet yükü omuzunda, Allah'ın sözleşmesi elinde, Allah'ın sana öğrettiği isimler yüreğinde, Allah'ın ruhu, "varlığının" bedeninde...
Bütün sermayen "asır". İşin ne? Bütün yaptığın sermayeden yemek! Hayatının hüneri ne? Zarar etmek; kârdan zarar değil, sermayeden zarar: "Hüsrân". "Ve asra yemin olsun ki insan daima ziyandadır". Bunun adı da yaşamak oluyor! Sen şu ana kadar ne yaptın? Güya yaşadın!
- Şimdi elinde ne var?
- Kaybettiğim yıllar!
Ne hale gelmişsin? Ey Allah'ın simâsı üzeri olan! Ey Allah'ın emanetinden sorumlu olan! Ey Allah'ın meleklerinin secde ettiği! Ey Allah'ın yeryüzündeki halifesi! Evrendeki halifesi!
Para oldun, şehvet oldun, kof oldun; için boş, bomboş! Yoksa dopdolu mu?! Olsa olsa çamurla dolu, başka bir şey değil, bir hiç! Başlangıçta çamurdan, murdar bir kalıp idin. "Hamein mesnûn" (15(Hicr Suresi 26): Pis, kötü kokan çamur! Allah, bu çamur olan "sana" kendi ruhundan üfledi! Hani nerede o ruh! İlahi ruh, Allah'ın ruhu! Ey çamur yiyen karga! Varlığını bu bataklıktan, yaşamını bu çamur deryasından kurtar! Kendini hemen sahile at. Ey çürümüş beden, ey çamur cesedi! Bu "utan. verici" şehir, bağ ve bayındırlıktan, yarımadanın güneş çölüne baş koy. Kuru, kızgın, kum deryası çölünde, vahyin yağdığı göğün altında Allah'a yönel. Ey kurumuş ve sararmış, içi boş ney! Gurbet, sürgün ve yabancılıktan inle dur! Ey yabancıların, düşmanların eğlence aracı! Ey başkalarının dudaklarına tatlı melodiler konduran! Kendi sazlığına yönel...
(Ali Şeriati, Hac)
Yorumlar
Yorum Gönder