Haykırış

'Özgürlük'le başlamıştık ilk yolculuğumuza, kelimeler sığmıyor aslında dilimize ve bir an önce yazıya dökülmek istiyor tıpkı okyanusa ulaşmak isteyen nehirler gibi.

Yolculuk dedik, zira fikir âleminde ilerlemek dünyanın en büyük yolculuklarından biridir. Bu yol, uzun bir yol olacak. Sonu nereye varacak bilinmiyor çünkü insanoğlunun fikrinin bir sonu yok. Sonsuzluğu hâyâl etmek ne kadar güçse fikir deryasından nelerin fışkıracağını ve ne zamana kadar fışkıracağını kestirmek de imkânsız.

'Haykırış' dedim ikinci yazımın başlığına. Haykırış. Hani bazen tüm olumsuzlukların sizin başınıza geldiğini düşünürsünüz ya. İşte o vakit bağırmak gelir içinizden. Sesinizi en dipsiz kuyulara varıncaya kadar ulaştırabilmek umuduyla. Haykırış aslında biraz da çaresizliktir. Güç yetirememektir. Karşı gelememektir. Haykırış aslında isyandır.

Elinde kırık,oyuncak bir araba,çocuk;
Ağlıyor ne istediğini bilmeden,çocuk;
Öksüz olduğunun farkında mı,çocuk;
Acaba öksüzlüğün ne olduğunun farkında mı,çocuk;
Geceleri annesiyle beraber mi uyudu,çocuk;
Yoksa bayramlarda babasının elini mi öptü,çocuk;
Acaba bayramların ne olduğunun farkında mı çocuk.
Köşede oturmuş ağlıyor bir çocuk,
Elinde kırık,oyuncak bir araba
Bu,çocuk.
Bu,O çocuk...

Böyle bir şiir dökülmüştü kalemimden yıllar önce. Bir 'çocuktu' anlatılan, yazılan... Yıllar önceydi, bir çocuktu anlatılan ama yıllar geçti yine anlatılan bir çocuk. Hani haykırış demiştik ya, işte o haykırış bir çocuğun aslında. Çocuk sadece bir çocuk değil. Bir insan, bir aile, bir millet, bir ülke. Ağlıyor.

Etrafınıza bakın mutlaka ağlayan bir çocuk göreceksiniz. Ağlayan bir aile göreceksiniz. Ağlayan bir millet göreceksiniz. Peki siz ne yapacaksınız? Suskun mu kalacaksınız? Görmezlikten mi geleceksiniz?

Özgürlükle başlamıştık ya yolculuğumuza, haykırış da bir özgürlüktür aslında. Ve bundan sonra haykırışlarla birlikte olacağız...